Leesbelevingsverslag: Les Misérables (Victor Hugo)
Ik was een beetje teleurgesteld na het lezen van Les Misérables, ik had gedacht dat het me meer zou raken, maar het liet me nogal op mijn honger zitten. Ik wou wel dat ik het jammer vond dat ÃÂponine stierf, of dat ik dolgelukkig was toen Marius en Cosette trouwden, maar eerlijk gezegd liet het me koud. Sommige personages zijn wel bewonderenswaardig te noemen, al hebben ze allemaal al wel eens iets minder fatsoenlijk gedaan..
Het boek is nogal afstandelijk geschreven en springt van personage naar personage, zodat je niet echt een band krijgt met de personages. Af en toe wordt er ook een historische gebeurtenis tussen gegooid die, naar mening overbodig is voor het verhaal. Wat wel knap is, is dat er zoveel personages zijn, die stuk voor stuk iets met elkaar te maken hebben, waardoor het wel een mooi geheel vormt. Het nadeel van zo veel personages is dat als een personage na honderd pagina's nog eens opduikt , je echt niet meer weet wie dit personage ook weer was, dus opnieuw wordt de afstand groter.
Wel interessant is, dat je door het lezen van een boek uit een andere eeuw, je een goed beeld krijgt van wat men toen dacht, hoe het er toen aan toe ging en hoe men handelde in bepaalde situaties. Je krijgt ook te maken met uiteenlopende personages uit verschillende lagen van de bevolking; een arme dief, een rijke burgemeester, een moeder zonder job, oplichtende herbergiers,.. waardoor je beeld ook weer verruimd wordt.
Ik las onlangs een citaat van Mark Twain: 'Een klassieker is een boek dat iedereen wil gelezen hebben, maar niemand echt wil lezen', daar dacht ik meteen aan bij het lezen van Les Mis. Het was wel eens fijn zo een 'klassieker' te lezen, maar...